Одод тэнгэрт гялалзах нь юутай сайхан бэ...

Нэгэн жаран аль хэдийн өнгөрч, өвөөгийн минь тулалдаж явсан халхын голын 75 жилийн ой болж байна. Надаас залуудаа байлдаж явсан, энэ л од мичдийг тэр үеэд ч гэсэн ширтэж явсан. Амь биеэ үл хайрлан эх орноо хамгаалж явсан сэтгэл зүрх, үхлийн өөдөөс сөрөн дайрсан тэр эр зориг юутай бахархууштай, юутай үнэлүүштэй. Одоо бодоход миний хийж буй ажил, хөдөлмөр дэргэд нь юу ч биш. Өвөө шигээ байж чаддагүйм гэхэд яадаж тэр хүний тал шиг байх юмсан.

Өнөөдөр нэг чухал уулзалттай байсан боловч дууссаны дараа гэдэс рүүгээ эвгүй элэгдүүлцэн мэт сэтгэгдэлтэй гарч ирлээ. Хүнд өөрийгөө ойлгуулж сурах чухал гэж боддог боловч, яг ямар асуулт асуух, яаж асуух, яаж гэнэдүүлэх, магтан муушаах, гээд олон чадвар суралцах ёстой гэдгээ гүн гүнзгий ойлголоо. Үүнээс гадна өөрийн санаа зорилгоо товч бөгөөд тодорхой, болж өгвөл инээдтэй ханиадтайгаар, энгийн өгүүлбэрээр, ой тойнд үлдтэл зүрлэлтэйгээр ярих аваас хүмүүст суух юм байна. Би ч ярихаас залхуурдаг хүн л дээ. Гэхдээ сурах ёстой. Сурах юм их байна. 

Гэхдээ сурах, суралцахыг түр хойш тавиад өнөө орой сайхан одод ширтээд хэн нэгэнтэй жаал суух юмсан даа.