Хятад хэл сурах амар биш

 Гурван жилийн дараа "Гурван улсын түүх"-г хятад хэл дээр нь уншина гэж 2008 оны төрсөн өдөр дээрээ амлаж байсны дагуу 2011 онд дундад улсыг зориж тэнд нэг жил бүгсэн минь үнэн билээ. Ийнхүү харийн нутагт хэл үзэн суухдаа амьдралд минь саад бартаа дудтсандаа энэ хэлийг сурж байгаа бишдээ, гэх түмэн бодол орж ирж, дундаас нь хаяад явчих мянган шалтгаан байвч, нэг эхэлсэн хойно дуусгана гэж гүрийсэн боловч эцсийн эцэст ярианы хэлтэй болж хүүхдийн ном унших түвшинд л хүрсэн. Цаашид сурах хүсэл байвч санхүү дутсан тул хөлгийн жолоог эх орны зүгт залснаар миний бяцхан амлалт хагас биелэсэн гэж хэлж болно.
 Тэгвэл энд яагаад хятад хэл хэцүү гэдгийг надаас уран үгээр бичсэнийг уншаад жаал инээж, энэ хүний дотор ургасан тэрхүү мэдрэмжийг мянгантаа ойлгов.

The first question any thoughtful person might ask when reading the title of this essay is, "Hard for whom?" A reasonable question. After all, Chinese people seem to learn it just fine. When little Chinese kids go through the "terrible twos", it's Chinese they use to drive their parents crazy, and in a few years the same kids are actually using those impossibly complicated Chinese characters to scribble love notes and shopping lists. So what do I mean by "hard"? Since I know at the outset that the whole tone of this document is going to involve a lot of whining and complaining, I may as well come right out and say exactly what I mean. I mean hard forme, a native English speaker trying to learn Chinese as an adult, going through the whole process with the textbooks, the tapes, the conversation partners, etc., the whole torturous rigmarole. I mean hard for me -- and, of course, for the many other Westerners who have spent years of their lives bashing their heads against the Great Wall of Chinese.

http://www.pinyin.info/readings/texts/moser.html